De medailles van
R.H. Logan (nieuw)
Maandag morgen 9 juni 2008, daar zitten we dan met zijn vieren voor de vertrekhal van Schiphol, nog even snel een sigaret voor de rokers onder ons, en dan inchecken voor onze vlucht, bestemming Vancouver Canada.Voor een korte vakantie samen met mijn moeder en twee goede kennissen. Op het programma staat een rondrit door Brits Colombia en twee korte bezoeken aan vrienden. Dit zijn de familie Logan, John en zijn vrouw Tellma en Karen en Judy Chrysler. Kortom de familieleden van de bemanning die met hun Havilland mosquito neerstortten achter Bleskensgraaf in het hart van de Alblasserwaard.
Na de onthulling van het monument ter nagedachtenis aan deze bemanning door John zijn vrouw en burgemeester van den Borg vroegen zij me bij hun vertrek naar huis om snel eens bij hen langs te komen in hun woonplaats nabij Vancouver en ik wilde natuurlijk dolgraag op hun uitnodiging ingaan.
Maar dat was toch wat lastiger omdat het toch niet echt naast de deur is. Dus hard sparen en mijn vrouw lief aankijken of zij het ook een goed idee vond en dat vond zij gelukkig. Maar ze wilde deze keer niet mee helaas, samen waren we in oktober 2005 al bij de familie Chrysler op bezoek geweest en dat was ook voor haar erg mooi maar genoeg geweest. Dus op zoek naar een reisgenoot omdat ik ook het niet echt zag zitten om helemaal alleen naar Canada te reizen. Deze vond ik gelukkig in mijn moeder omdat zij al vaak had aangegeven ooit eens met het vliegtuig op reis te willen, maar met een vader met vliegangst valt dat dus echt niet mee. Maar goed, na een voorspoedige vlucht landen we ’s middags om drie uur op Vancouver airport waar we al opgewacht en erg hartelijk ontvangen werden door John en zijn vrouw. Zij zijn beiden de 80 alweer even gepasseerd maar gelukkig nog erg vitaal voor hun leeftijd. Het was erg fijn ze weer te zien, het was inmiddels alweer een jaar geleden. Dat we elkaar ontmoet hadden.
Toen het monument op 26 mei 2007 onthuld ging worden waren zij enkele dagen in ons dorp te gast geweest en we hadden het erg leuk met elkaar gehad. Ook onze reisgenoten kenden hen al omdat John en Tellma in ons dorp in hun bed en breakfast gelogeerd hadden. Mijn moeder en ik logeerden na aankomst de eerste dagen bij de Logan’s thuis en we werden compleet in de watten gelegd door hen. Na eerst een nacht goed geslapen te hebben gingen we de volgende dag met elkaar Vancouver verkennen en stond er een bezoek aan het grote zee aquarium in Stanley park op het programma. En ’s avond dineren bij de mensen waar onze reisgenoten logeerden. En grappig detail is dat de vrouw des huize daar. Is geboren in Bleskensgraaf en geëmigreerd is naar Canada. En dat zij slechts tien minuten rijden bij de Logan’s vandaan wonen. De wereld is klein!
Dag twee ging mijn moeder met de anderen sneeuw op zoeken die er op hoger gelegen plaatsen nog steeds lag in juni. En ik bleef bij John en Tellma om de eigendommen van Ray te bekijken en met hem te praten over zijn herinneringen aan zijn broer. Ik had tijdens het onderzoek, door te praten met ooggetuigen veel over Ray Hutchings Logan gehoord, onder andere hoe men hem die morgen nadat hun vliegtuig ’s nachts was neergestort gevonden had in de wal van een sloot. Ik vond en vind het idee nog steeds onwerkelijk dat ik met de jongere broer van hem zat te praten.
Ik had John toen hij en zijn vrouw op bezoek waren in Bleskensgraaf alles verteld wat ik van de mensen uit ons dorp had gehoord en vond dat toen best wel moeilijk om te doen. Maar na al die jaren had John de gebeurtenis een plek kunnen geven en gaf te kennen dat hij het fijn vond om te weten wat er gebeurt was. 
En John vertelde nu op zijn beurt over zijn herinneringen aan hun jeugd in Edmonton en hoe zij het bericht ontvingen dat zijn broer was omgekomen. Wat me speciaal is bij gebleven is dat John vertelde dat hij toch lang het idee heeft gehad dat zijn broer nog terug zou komen ook al wist hij dat zijn broer was gesneuveld. En dat naarmate de jaren verstreken als hij over hem droomde zijn broer altijd de jongen uit zijn kinderjaren bleef. Ook haalde John een schoenendoos tevoorschijn waarin de herinneringen aan zijn broer zaten opgeborgen. Kranten knipsels, enkele foto’s en de medailles die zijn broer Ray postuum waren uitgereikt en naar de familie waren toegezonden. Ook zijn logboek mocht ik doorbladeren waaruit bleek dat de navigator bovengemiddeld scoorde op bepaalde punten tijdens zijn training. En het daarom misschien ook niet verwonderlijk was dat hij samen met piloot Chrysler bij het 109e squadron werd ingezet voor de in die tijd uiterst geheime missies van het markeren van doelen met hun met OBOE radar apparatuur uitgeruste mosquito.
Maar de reden voor het schrijven van dit verhaal is zoals de titel al vermeld de medailles van navigator Ray Hutchings Logan, twee dagen voor vertrek naar huis logeerden wij opnieuw bij John 
en zijn vrouw in huis en John haalde opnieuw demedailles van zijn broer tevoorschijn. Hij zei dat hij met zijn kinderen overlegd had wat zij ermee wilde doen en vertelde dat zij er geen bijzondere belangstelling voor hadden en hij het jammer zou vinden als deze bij een van hen ergens onder in een la zouden verdwijnen. Dus vroeg hij me of ik ze mee naar Nederland wilde nemen zodat de medailles van zijn broer in het museum van stichting crash een plekje konden krijgen bij de andere spulletjes in de vitrine die aan de geschiedenis van deze mosquito bemanning gewijd is. Ik vond het een hele verantwoording die John me wilde geven om voor zo’n persoonlijk familiebezit met zoveel emotionele waarde zorg te dragen. En heb dan ook aan hem voorgesteld om ze in bruikleen aan te nemen. Zodat als in de toekomst zijn kinderen of kleinkinderen er wel belangstelling voor mogen krijgen, deze weer kunnen terug bezorgd bij de familie Logan.
© 2007. mosquitocrash.com
